Wat we nu meemaken raakt ons allemaal op een andere manier. We weten wereldwijd dat dit jaar 2020 in de geschiedenisboekjes komt. Dat we bovendien niet kunnen voorzien hoe het onze toekomst zal beïnvloeden.
Als zoiets ingrijpends gebeurt geven we er eigen woorden aan. Mijn zoon Jan die nu zijn VWO examen zou moeten doen noemt het ‘anticlimatisch’. ‘Heel mijn schoolleven werkte ik hier naartoe,’ zei hij gisteren. ‘En nu zitten we thuis en mag ik veel vrienden niet zien. Een anticlimax. Ik kan niet echt bewijzen dat ik het kan. Geen feest. Geen reis. Alles is anticlimatisch.’ Ik sprak mijn vader van over de tachtig over de telefoon en vertelde hem dat ik het jammer vond voor Jan. ‘Ja Marie,’ zei hij, ‘het leven is als een zaagtand. Weet je wel die tandjes op een zaag. Ze hebben punten en dan komt er weer een dal. Voor ons was het dal de oorlog. Daarna klommen we weer op. Voor jullie is het nu Corona. Daarna gaan jullie ook weer klimmen en bouwen.’
Welke betekenis geeft u aan Corona?
En u. Wat overkomt u? Wat haalt u uit deze tijden? Moet u alle zeilen bijzetten of zit u thuis? Bent u bang? Bent u alleen? Wat doet de stilte met u? Welke dingen worden voor u weer kostbaar? Toiletpapier? Saamhorigheid? Waar vindt u steun? De bijbel of Koran? Muziek? Initiatieven van mensen? Ontplooit u zelf initiatieven? Deel het hier.
Mijn zoon kwam met nieuwe woorden, mijn vader kwam met aloude wijze raad. Maar misschien zingt u wel, of tekent u of heeft u iets uitgevonden waarmee anderen geholpen zijn. Ter inspiratie hieronder Corona-tekeningen van mijn vriendin Ilona Senghore, een geweldig stukje Corona-muziek en een overpeinzing van mijzelf over de vraag in het programma DWDD van gisteren waarin men elkaar vroeg voor welke drie dingen zij die dag dankbaar waren.
3 dingen om vandaag dankbaar voor te zijn
Ik ben dankbaar voor:
Het tongetje van Tip – mijn kat –
zoals dat lep lep lept in haar waterbakje.
Een ruw roze flapje waar ik verliefd op ben.
Mijn strakke hoofd haar, vanochtend in de spiegel
dat ik net voor de lockdown nog heb laten knippen
door mijn favoriete kapper.
Mijn kinderen die plotseling zwemmen in tijd
hulpeloos en dapper tegelijk, zoekend naar
invulling, houvast, betekenis in wat er is,
turend in de toekomst die zich draait naar iets anders.
Ons. Dat IK veranderde in WIJ. Dat ik ooit mijn huis
en boekenkast durfde delen met iemand die geen familie was.
Dat je vreemden tot familie kan maken.
Dat het goede altijd blijft tussen mensen.
Hoe zwaarder de tijd, hoe lager de instincten
maar ook hoe buitengewoon goed het goede.
Soms van zichzelf ontstijgende adel.
Hoe het goede blijft staan op het netvlies
van ons geheugen.
Dat mensen een mooi beeld willen vormen
op het netvlies van een ander mens.
Dat dit veel meer, zo barstensveel meer is
dan drie dingen
vandaag
om dankbaar voor te zijn.
Tot slot
U hoort het. Mijn stem is een dankbare. Maar ik ben niet ziek. We hebben zorg om onze ouders maar het is zorg die we aankunnen. Bij ons geen eenzaamheid. Misschien is uw ervaring donkerder of zwaarder of heeft u belangrijke inzichten opgedaan. Deel uw ervaring hieronder zodat wij van elkaar kunnen leren en – door te weten wat een ander meemaakt – elkaar kunnen steunen.
Wordt vervolgd,
Annemarie