Brengt dit filmpje een glimlach op uw gezicht? Bij mij wel. Het maakt ook nieuwsgierig. Ik wil dan gelijk weten welke machines Joseph nog meer heeft gemaakt. Het verwondert me. Ik kijkt nog eens. Welke techniek zit erachter? Welke geniale vondsten kan ik jatten van Joseph voor mijn eigen technieklessen? En wat trof u? Was het de humor, de baby, de stoïcijnse blik waarmee Joseph bleef dooreten?
En wat is het nut?
In deze tijden krijgen weer hele andere zaken nut. Nut is maar net de zin die wij zelf ergens aan willen geven. Natuurlijk heeft u alle recht om te roepen: ‘compleet zinloos dit filmpje!’ Dan vraag ik u: ‘en die glimlach dan?’ Tot zover vormden vooral winstmodellen het nut waarin wij ons leven verpakten. Ramsey Nasr schrijft in een geweldig artikel in de NRC: In tijden van Corona biedt kunst houvast door mee te wankelen over hoe zorg, onderwijs en kunst ‘zich geen van de drie lieten oppakken en wegen als een koffer met geld’. En ja, geld is natuurlijk immer synoniem voor nut geweest. Vooral de laatste jaren. Helaas zijn de pijlers zorg, onderwijs en kunst al tijden gewoon voor lief genomen, tot protocol gemaakt door managers (die het ECHT wisten) en uitgekleed om daarna tot op het bot te worden ‘schoongeschraapt’. En nu? Nu blijken ze bakens waaraan we ons vastklampen. Nu worden ineens al die slechtbetaalde werkers die het echte werk verzetten helden genoemd. Ook daarom moet ik als leraar glimlachen.
Plezier
Over glimlachen gesproken. Volgens Ramsey Nasr heeft plezier een urgent doel. Hij noemt het een antivirus. Echt plezier houdt je gezond. Diep plezier vind je meestal niet op de kermis, waar je het kan kopen en het zo voorbij is. Voor plezier moet je meestal toch iets doen wil het blijven hangen en zich in je nestelen. Het vergt een investering. Werkelijk naar iets kijken, echt luisteren, iets je aandacht geven, laat plezier groeien. En dat gebeurt nu meer dan anders. Nu de theaters gesloten zijn vinden we andere manieren om elkaar verhalen te vertellen zoals het Decamerone project waarin acteurs iedere dag een nieuw verhaal voorlezen uit Boccaccio’s Decamerone. We lezen weer La Peste van Camus (download hier gratis en doe nog meer: haal uw Frans weer op: Camus-La_Peste). We zoeken steun in verhalen uit andere tijden hoe mensen toen omgingen met ziekte en dood. Er worden weer gedichten gelezen.
Toch weer kunst dus en literatuur. Dat is geen plezier dat altijd kietelt. Kunst kan je van je stuk brengen, schuren, beklemmen, je opschudden, je ergeren, je aan het denken zetten, je boos maken… Dat is ook plezier. Groot plezier, alleen niet altijd even lichtvoetig.
Creativiteit
In deze tijd worden onze waarden flink door elkaar geschud. We zien nu nog duidelijker dat wat we waardevol vinden meestal niet is uit te drukken in spullen of geld. We zien nu dat beroepen waar we altijd een beetje lacherig op neerkeken als vuilnisman, pakjesbezorger en vakkenvuller ons leven omhoog houden. We moeten onszelf opnieuw uitvinden in ons eentje en met zijn allen. Dat vergt nieuwe waarden maar ook andere combinaties daarmee. Het Decamerone project laat zien dat vanuit lege theaterzalen nieuwe samenwerkingen en mogelijkheden ontstaan. Nieuwe accenten worden gelegd.
Thijmen Sprakel schrijft op LinkedIn dat hij teleurgesteld is in de weekplanner van zijn elfjarige zoon: rekenen, taal, spelling, Muiswerk, Engels… Hij vind dat er niets relevants tussen staat om je tijd en energie in te steken tijdens deze crisis. Hij had graag gezien dat zijn zoon òver de crisis zou leren en niet ondanks de crisis. Welke dingen dat zijn kunt u lezen via de link en staan voor een deel ook in mijn andere artikelen. Machiel Karels vraagt zich openlijk af waarom leerlingen niet gewoon een paar weken vrij kunnen hebben. Hij geeft daar 10 redenen voor en pleit voor bezinning.
Veel van ons hebben nu volop tijd voor bezinning. Bezinning en verveling, iets waar we weer mee moeten leren omgaan. Ik pleit tevens voor een lach en voor veel creativiteit en dan voorspel ik dat als we weer terugkomen op onze oude werkplekken er veel zal veranderen. En dat is goed. Daar waren we hard aan toe.
Wordt vervolgd,
Annemarie